2. Pain, shame and Spain

(DUTCH VERSION - ENGLISH VERSION BELOW)

Ciao ragazzi

Tutto a posto? Zoek maar een goed plaatsje uit, neem wat popcorn bij de hand en geniet, want het belooft een enorm spannende post te worden waarin elke lezer wel aan zijn of haar trekken zal komen. 

Ik heb uit de reactie's van mijn vorige post kunnen opmerken, dat er heel wat mensen denken dat ik aan het overdrijven was, toen ik het had over dat dwergendeurtje. Om jullie te bewijzen dat het weldegelijk een E-NORM kleine deur is, besloot ik de selfie stick te gebruiken om het contrast vast te leggen tussen mijzelf en de reeds beruchte  Napolitaanse voordeur. Voor de masochisten onder ons: nee, ik heb mijn hoofd nog niet gestoten aan de deur in kwestie, wel al enkel keren aan de badkamerdeur, maar dat geheel terzijde. Te vroeg victorie gekraaid. Fuck you, karma.

Op dit moment zijn praktisch alle Italiaanse studenten aan het studeren voor hun examens, inclusief mijn kotgenote, Marina. Mijzelf profilerend als de ideale kotgenoot, breng ik de hardwerkende studente regelmatig een stukje chocolade om haar net dat tikkeltje meer motivatie, concentratie en energie te geven. Maar toen...

Ik klopte zoals gewoonlijk aan op de deur van haar kamer, in de veronderstelling dat ik haar zoals gewoonlijk zou aantreffen aan haar bureautje, hard aan het werken. Jullie voelen de bui al hangen, niet? Ze bevond zich niet aan haar bureau, maar was samen met haar vriend... uhm... iets anders aan het doen. Volgens mij heb ik haar de laatste dagen wat te veel chocolade laten eten... Wat een beetje Belgische chocolade allemaal kan teweegbrengen, he.

Gelukkig konden zowel Marina als haar vriend erom lachen. Als je het mij vraagt, denk ik dat het onze vriendschap alleen maar ten goede zal komen.

Telkens wanneer ik nu binnenkom in een kamer waar ook Marina zich bevindt, zeg ik steeds 'Sto arrivando, Marina, con gli occhi chiusi' (Marina, ik kom eraan met mijn ogen dicht).

Ik vond dat ik al genoeg kemels had geschoten de voorbije dagen binnenshuis, dus hoopte ik dat het mij buitenshuis beter zou vergaan. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag sprak ik af met een groepje erasmusstudenten van Spanje, Catalonië om precies te zijn. Toen ik zei dat ik een Belg was, meerbepaald een Vlaming, voelden de Catalanen zich onmiddellijk op hun gemak bij mij. Ah ja, ik ben tenslotte een nationalist (not) net zoals hen. Hoe dan ook, de 'nationalistische band' met de Spanjaarden, uhm Catalanen,  leverde mij die avond best wat pintjes op. *katsjing*

De Catalanen brachten mij later die avond naar Piazza Bellini, the place to be, een absolute must. Op het eerste zicht lijkt het een doorsnee Italiaans pleintje met enkele cafeetjes, hier en daar een pizzeria en een plaatselijke gelateria. Overdag is er eigenlijk niets speciaals te zien en zou je er als toerist makkelijk durven voorbijlopen, maar wanneer de avond valt, wordt het een van de belangrijkste en drukste ontmoetingsplaatsen van de lokale Napolitaanse jeugd en erasmusstudenten. Bier vloeit er rijkelijk, het plein wordt voorzien van muziek en voor je het goed en wel beseft, bevind je je in een echt Napolitaans feestje.

Bovendien kent men hier in Napels niet echt het verschil tussen weekend en weekdagen, wat zoveel wil zeggen als: alle dagen feest.

(ENGLISH VERSION)

Ciao ragazzi

Tutto a posto? Take a seat, grab some popcorn and enjoy, because it is going to be a very exciting post today, in which every single reader’s needs will be answered.

I could conclude from the comments of my previous post, that there are a lot of people who think that I was exaggerating when I mentioned the dwarven door. To prove to you guys that it actually is a very small door, I decided to use my selfie stick to visualize the contrast between myself and the already notorious Neapolitan door. Unfortunately, I will have to disappoint the masochists among us, since I have not yet bumped my head (I have hit the bathroom door several times, but that is just by the by.). I jumped the gun toosoon. Fuck you, karma.

At this very moment, virtually all Italian students are studying for their exams, including my roommate, Marina. Presenting myself as the ideal roommate, I regularly knock on her door to bring her some fine Belgian chocolates, in the hope that this will give her some extra motivation, concentration and energy. But then…

As usual, I knocked on the door of her room, in the supposition that I would find her studying hard at her desk as always. You know what is coming now, right? As you could have guessed by now, I did not find her behind her desk, but she was with her boyfriend… well… yeah, you know... I think I gave her too much chocolate the last couple of days… For those who do not get it, take a look on the internet and look up the possible side effects of chocolate…Fortunately for me, both Marina and her boyfriend could laugh with it. If you ask me, I think our friendship will benefit from this awkward situation.

Every time I am about to enter a room in which Marina is present, I say: ‘Sto arrivando, Marina, con gli occhi chiusi’ (Marina, I am coming with my eyes closed).

After all those stupid-ass things of the last couple of days, I decided to push my luck outdoors. No sooner said than done. The next day I met some Erasmus students from Spain, Catalonia to be precise. When I said that I came from Belgium, Flanders in particular, the Catalans felt very comfortable with me. After all, I am a fellow nationalist (not). Either way, the ‘national bond’ with the Spaniard, uhm, I mean the Catalans, earned me quite some beers that night. *katsjing*

Later that night, the Catalans brought me to Piazza Bellini, the place to be, an absolute must when in Naples. At first sight, it looks like just another typical Italian square with some pubs, pizzerias and, of course, a gelateria. There is nothing really special about it during the day, and as such you would easily walk passed it as a tourist, but when the nights falls it turns into one of the most important meeting-places for the local Neapolitan youth and Erasmus students. There is beer in abundance, there is music and before you realize it, you find yourself in the middle of a Neapolitan party.

Furthermore, in Naples they do not make a difference between the weekend and weekdays, which signifies: parties every single day.