4. Capri, my ass

 (DUTCH VERSION - ENGLISH VERSION WILL FOLLOW SOON)

Ciao ragazzi

Je hebt alvast gehoord over dat kleine eilandje aan de baai van Napels, niet? Dat prestigieuze eilandje met de alom bekende Grotta Azzura (De blauwe grot). Ja, ik heb het over het wondermooie Capri.

Het eiland is doorheen de geschiedenis altijd enorm populair geweest: van de Griekse kolonisten en de Romeinse keizers tot de hedendaagse toeristen. Het fraaie uitzicht met de indrukwekkende kliffen, de ongerepte natuur en de aangename temperaturen blijven de mens bekoren. Waarom zou het dan ook niet enkele erasmusstudenten kunnen betoveren?

Het is nog maar eens bewezen dat de beste ideeën gevormd worden wanneer je een glaasje op hebt. Zoals gewoonlijk bevond ik mijzelf met mijn mede- erasmusstudenten op Piazza Bellini lekker aan het feesten, toen er plotseling iemand op het idee kwam om de dag erna naar Capri te gaan met z’n allen. Zo gezegd, zo gedaan. Omstreeks drie uur die nacht kropen de meesten van ons in bed om er om zes uur weer uit te kruipen, uit te strompelen. Met kleine oogjes en met nog wat alcohol in het lichaam gingen we naar de haven van Napels om de veerboot richting Capri te nemen.

Na een uurtje varen, maakte de schaduw van de altijd aanwezige indrukwekkende Vesuvius plaats voor de vermaarde Faraglioni van Capri (zie foto links).

Als eerste besloten we om de hoofdstad van Capri, Capristad, te bezoeken. Aangezien het niet bepaald een grote stad is en omdat de hoge prijzen van de kleren, het eten en de souvenirs ons afschrikte, besloten we om het strand op te zoeken. Op onze tocht naar het strand vonden we een verkeersbord met ‘CAPRI’ erop geschreven. Een foto bij dat bord was een absolute must. We besloten om de gekheid van de Italianen in het verkeer op de proef te stellen door een auto op het rondpunt te laten stoppen en te vragen of het mogelijk was om een foto te nemen van ons. Het klinkt heel absurd, maar ons vertrouwen in de Italiaanse bestuurders werd zoals verwacht niet geschonden. We deden een auto stoppen op het rondpunt, vroegen de bestuurster of ze snel een foto wou nemen en voor dat we het goed en wel beseften hadden we een kleine file veroorzaakt.  Hoe dan ook, de foto was een feit. De dame twijfelde geen minuut. Ze stopte haar auto in het midden van het rondpunt en nam enkele foto’s. Crazy bitch. Onder luid applaus en getier, wuifden we onze heldin uit.

Na de welverdiende rustpauze op het strand, besloten we om naar de tweede grootste stad van het eilandje te gaan, Anacapri. Op zich was er ook hier weinig te beleven, dus besloten we om naar onze eindbestemming te gaan: de alom bekende Grotta Azzura.

Volgens een van de vrienden bevond de grot zich slechts op een kwartiertje wandelafstand, maar dat bleek al snel niet te kloppen. Voor we het goed en wel beseften hadden we een dikke twintig kilometer gewandeld in de vlakke zon. Gelukkig waren er onderweg best wel wat huisjes die hopen fruit hadden in hun tuin. Het duurde dan ook niet bepaald lang vooraleer wij, de uitgehongerde wandelaars, druiven, vijgen, citroenen, tomaten en pepers begonnen te plukken bij de niets vermoedende inwoners van Capri. Samen met de schitterende uitzichten, maakte het de urenlange tocht naar de grot ietwat dragelijker.

Uitgeput en enigszins wat gefrustreerd door de ellelange wandeling, kwamen we uiteindelijk aan bij de beroemde grot van Capri. Was het de moeite waard? Absoluut NIET. We betaalden dertien euro om welgeteld een minuut in de grot in en uit te varen. Bovendien kon de blauwe weerspiegeling onze verwachtingen niet inlossen, het was gewoon te donker in de grot. Van een enorme teleurstelling gesproken. 

De frustraties namen alleen maar toe dus besloten we om wat stoom af te laten door een plonsje te nemen, maar zelfs dat kon onze frustraties niet helemaal bekoelen. Wat kon dat dan wel doen? Een kiss-my-ass-foto nemen (zie foto rechts).

Doodop keerden we terug naar Capristad (met de BUS weliswaar) in de hoop dat we de veerboot van 20u konden halen. Tevergeefs zo bleek, want er waren geen plaatsen meer vrij. Aangezien we best wel honger hadden, probeerden we toch om op die veerboot te geraken, want eten in Capri leek ons veel te duur. De vraag was echter: hoe konden we op de veerboot geraken van 20u, terwijl we een ticket hadden van die van 23u? Simpel. We besloten te faken dat de moeder van iemand van onze groep er slecht aan toe was en dat we er onmiddellijk naar toe moesten gaan. Ze lag namelijk in het ziekenhuis en kon elk moment sterven. Ons perfecte plan was echter geen succes. We werden afgescheept(toepasselijk woordgebruik, he?)en weggebonjourd. Plan failed.

 

Hoe dan ook, hoewel we uitgehongerd waren en hoewel de grot een enorme teleurstelling was, was Capri écht wel de moeite waard. Het is ongetwijfeld een van de mooiste eilanden ter wereld. Een echte aanrader.

3. Vedi Napoli e poi muori

(DUTCH VERSION - ENGLISH VERSION BELOW)

Ciao ragazzi

Hier zijn we weer in het genoegen van elkaars gezelschap. De post van vandaag gaan we wijden aan de stereotiepe beelden die aan Napels worden toegeschreven: een vuile, gevaarlijke, lelijke, en oude stad. Klopt dat of hebben de media alles opgeblazen?

 

Napels is doorheen de geschiedenis altijd een van de belangrijkste en mooiste steden van Italië geweest. Hoewel de media ons de laatste jaren de indruk heeft gegeven dat de stad  de meeste van zijn pluimen heeft verloren, is dat in werkelijkheid helemaal niet het geval. 

Dé grote deuk in het Napolitaanse imago kwam er in 2007 toen de vuilniscrisis uitbrak in de stad. Maandenlang werd het afval niet opgehaald, omdat de vuilnismannen geen plaats meer vonden om het afval kwijt te raken. Die crisis is uiteindelijk voor het grootste deel opgelost, maar in sommige buurten van de stad (lees: vooral de buitenwijken), vind je hier en daar toch nog steeds bergen afval op straat. Eén van de grootste oorzaken van dat probleem, is de infiltratie van de lokale maffia, de Camorra, in de afvalverwerkingsdiensten. 

Ondanks de vele pogingen van de autoriteiten, zijn ze er tot nu toe nog niet in geslaagd om de Camorra te verzwakken. Natuurlijk heb je van die problematiek als student of als toerist helemaal geen last. Bovendien heb je weinig of niets te zoeken in die buitenbuurten, ik ben er gewoon toevallig (lees: ik was de weg kwijt) voorbijgelopen.  Het enige afval dat mij enigszins stoort, zijn de sigarettenpeuken die je overal, maar dan ook o-ve-ral aantreft. 

Een ander beeld dat de media Napels heeft toegeschreven, is dat het een van de gevaarlijkste steden op aarde is. Ook dat probleem wordt momenteel aangepakt door de autoriteiten. In de belangrijkste delen van de stad zie je heel wat agenten patrouilleren, wat je onmiddellijk een veiliger gevoel geeft. Je gaat mij natuurlijk niet horen zeggen dat er helemaal geen criminaliteit aanwezig is, maar volgens mij is Napels net zoals elke andere grote stad, een stad met veilige en wat minder veilige buurten. 

Het enige echte gevaar dat je elke dag moet trotseren, is het Italiaanse verkeer. Overal en op welk moment dan ook, kan er wel een vespa of een auto opduiken. Het verkeer in Napels is een echte jungle, waarin het ieder voor zich is. Verkeersborden zijn niet echt regels die men moet volgen, maar worden eerder gezien als voorstellen over hoe het zou kunnen. Voorrang van rechts kennen de Napolitanen ook niet. Degene die als eerste de voorrangsregels negeert, heeft voorrang. Vind je geen parkeerplaats, dan kan je gerust parkeren in het midden van de straat. Dat zijn maar enkele voorbeelden over hoe het er hier aan toe gaat. Je blijft dus maar beter te allen tijde alert in die Napolitaanse jungle.

  

Hoewel het drukke stadsleven hier mij enorm bevalt, heb ik toch af en toe ook eens nood aan wat rust. Waar beter kan je dat vinden, dan aan de prachtige baai van Napels met zicht op de Vesuvius, het heuvelachtige landschap en het heldere blauwe water van de Middellandse Zee. 

Zoals je merkt, is Napels een stad met veel mogelijkheden. Aan de ene kant heb je het drukke stadsleven van het historische centrum (dat volledig is opgenomen door UNESCO), maar aan de andere kant heb je ook de mogelijkheid om volledig tot rust te komen aan de prachtige Napolitaanse baai. 

 

Het is dus nog maar eens bewezen dat je niet altijd de media blindelings mag geloven. Na deze post zie ik dan ook geen enkele reden meer waarom jullie mij niet zouden kunnen komen bezoeken. ;-)

(ENGLISH VERSION)

Ciao ragazzi

Here we are again in the pleasure that is each other’s company. In this post we will take a closer look to the stereotypes that are attributed to Naples: a dirty, dangerous, ugly and old city. But is this really true or does the media blows many things out of proportion which makes things look worse than they actually are?

The biggest setback for Naples was the waste management problem, which escalated in 2007. For months waste was not being collected, because the garbage men could no longer find authorized landfill sites. The problem has eventually been solved for the greater part, but nevertheless, you can still find some neighbourhoods in which there are piles of refuse present (especially in the outskirts of the city). One of the major causes of this problem is the infiltration of the local mafia, the Camorra, in the waste disposal services.

Although the many attempts of the authorities to weaken the Camorra, the local mafia is still very much alive in Naples. Nevertheless, as a tourist or as a student these issues seem far-flung events. Furthermore, you do not really have any business in those outskirts, I simply walked by (read: I was lost). The only thing that really bothers me are the cigarette ends that you can find e-ve-ry-where in the city.

Another imagine that the media have attributed to Naples is that it is one of the most dangerous places on earth. This problem is being tackled as well by the local authorities. In the most important parts of the city you can see quite some police officers patrolling, which makes you feel much safer. Of course you will not here me say that there is no crime present in the city, but according to me, Naples is as any other big city: a city with safe neighbourhoods and less safe neighbourhoods.

The only real imminent danger that you have to face on daily basis is the Italian traffic. Everywhere and on every single moment a Vespa or a car can pop up out of the narrow Italian streets. The traffic in Naples is a real jungle. Down here it is every man for himself. Traffic signs are not really rules that an Italian should abide by, but are seen as a propositions. The right of way is a stranger for Neapolitans. Those who are first to ignore the rules, have the right of way. If you do not find a parking lot, do not worry, you can just  park in the middle of the road. These are only a few examples of how the Neapolitan traffic jungle functions. So, it is advisable to stay alert at all time.

Although I really like the big-city life, I do need some rest now and then. What better place to relax than the beautiful Neapolitan gulf with a view of the Vesuvius, the beautiful hilly country  and the clear blue water of the Mediterranean.

 

As you can see, Naples is a city with a vast array of possibilities. On the one hand you have the crazy city life of the historic center, which has been enlisted by UNESCO, and on the other hand you have the possibility to find peace and relaxation at the beautiful bay of Naples.

Once again it has been proven that you should not always believe everything that the media tells us. After this post, I no longer see any reason why you guys should not come to pay me a visit. ;-)

2. Pain, shame and Spain

(DUTCH VERSION - ENGLISH VERSION BELOW)

Ciao ragazzi

Tutto a posto? Zoek maar een goed plaatsje uit, neem wat popcorn bij de hand en geniet, want het belooft een enorm spannende post te worden waarin elke lezer wel aan zijn of haar trekken zal komen. 

Ik heb uit de reactie's van mijn vorige post kunnen opmerken, dat er heel wat mensen denken dat ik aan het overdrijven was, toen ik het had over dat dwergendeurtje. Om jullie te bewijzen dat het weldegelijk een E-NORM kleine deur is, besloot ik de selfie stick te gebruiken om het contrast vast te leggen tussen mijzelf en de reeds beruchte  Napolitaanse voordeur. Voor de masochisten onder ons: nee, ik heb mijn hoofd nog niet gestoten aan de deur in kwestie, wel al enkel keren aan de badkamerdeur, maar dat geheel terzijde. Te vroeg victorie gekraaid. Fuck you, karma.

Op dit moment zijn praktisch alle Italiaanse studenten aan het studeren voor hun examens, inclusief mijn kotgenote, Marina. Mijzelf profilerend als de ideale kotgenoot, breng ik de hardwerkende studente regelmatig een stukje chocolade om haar net dat tikkeltje meer motivatie, concentratie en energie te geven. Maar toen...

Ik klopte zoals gewoonlijk aan op de deur van haar kamer, in de veronderstelling dat ik haar zoals gewoonlijk zou aantreffen aan haar bureautje, hard aan het werken. Jullie voelen de bui al hangen, niet? Ze bevond zich niet aan haar bureau, maar was samen met haar vriend... uhm... iets anders aan het doen. Volgens mij heb ik haar de laatste dagen wat te veel chocolade laten eten... Wat een beetje Belgische chocolade allemaal kan teweegbrengen, he.

Gelukkig konden zowel Marina als haar vriend erom lachen. Als je het mij vraagt, denk ik dat het onze vriendschap alleen maar ten goede zal komen.

Telkens wanneer ik nu binnenkom in een kamer waar ook Marina zich bevindt, zeg ik steeds 'Sto arrivando, Marina, con gli occhi chiusi' (Marina, ik kom eraan met mijn ogen dicht).

Ik vond dat ik al genoeg kemels had geschoten de voorbije dagen binnenshuis, dus hoopte ik dat het mij buitenshuis beter zou vergaan. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag sprak ik af met een groepje erasmusstudenten van Spanje, Catalonië om precies te zijn. Toen ik zei dat ik een Belg was, meerbepaald een Vlaming, voelden de Catalanen zich onmiddellijk op hun gemak bij mij. Ah ja, ik ben tenslotte een nationalist (not) net zoals hen. Hoe dan ook, de 'nationalistische band' met de Spanjaarden, uhm Catalanen,  leverde mij die avond best wat pintjes op. *katsjing*

De Catalanen brachten mij later die avond naar Piazza Bellini, the place to be, een absolute must. Op het eerste zicht lijkt het een doorsnee Italiaans pleintje met enkele cafeetjes, hier en daar een pizzeria en een plaatselijke gelateria. Overdag is er eigenlijk niets speciaals te zien en zou je er als toerist makkelijk durven voorbijlopen, maar wanneer de avond valt, wordt het een van de belangrijkste en drukste ontmoetingsplaatsen van de lokale Napolitaanse jeugd en erasmusstudenten. Bier vloeit er rijkelijk, het plein wordt voorzien van muziek en voor je het goed en wel beseft, bevind je je in een echt Napolitaans feestje.

Bovendien kent men hier in Napels niet echt het verschil tussen weekend en weekdagen, wat zoveel wil zeggen als: alle dagen feest.

(ENGLISH VERSION)

Ciao ragazzi

Tutto a posto? Take a seat, grab some popcorn and enjoy, because it is going to be a very exciting post today, in which every single reader’s needs will be answered.

I could conclude from the comments of my previous post, that there are a lot of people who think that I was exaggerating when I mentioned the dwarven door. To prove to you guys that it actually is a very small door, I decided to use my selfie stick to visualize the contrast between myself and the already notorious Neapolitan door. Unfortunately, I will have to disappoint the masochists among us, since I have not yet bumped my head (I have hit the bathroom door several times, but that is just by the by.). I jumped the gun toosoon. Fuck you, karma.

At this very moment, virtually all Italian students are studying for their exams, including my roommate, Marina. Presenting myself as the ideal roommate, I regularly knock on her door to bring her some fine Belgian chocolates, in the hope that this will give her some extra motivation, concentration and energy. But then…

As usual, I knocked on the door of her room, in the supposition that I would find her studying hard at her desk as always. You know what is coming now, right? As you could have guessed by now, I did not find her behind her desk, but she was with her boyfriend… well… yeah, you know... I think I gave her too much chocolate the last couple of days… For those who do not get it, take a look on the internet and look up the possible side effects of chocolate…Fortunately for me, both Marina and her boyfriend could laugh with it. If you ask me, I think our friendship will benefit from this awkward situation.

Every time I am about to enter a room in which Marina is present, I say: ‘Sto arrivando, Marina, con gli occhi chiusi’ (Marina, I am coming with my eyes closed).

After all those stupid-ass things of the last couple of days, I decided to push my luck outdoors. No sooner said than done. The next day I met some Erasmus students from Spain, Catalonia to be precise. When I said that I came from Belgium, Flanders in particular, the Catalans felt very comfortable with me. After all, I am a fellow nationalist (not). Either way, the ‘national bond’ with the Spaniard, uhm, I mean the Catalans, earned me quite some beers that night. *katsjing*

Later that night, the Catalans brought me to Piazza Bellini, the place to be, an absolute must when in Naples. At first sight, it looks like just another typical Italian square with some pubs, pizzerias and, of course, a gelateria. There is nothing really special about it during the day, and as such you would easily walk passed it as a tourist, but when the nights falls it turns into one of the most important meeting-places for the local Neapolitan youth and Erasmus students. There is beer in abundance, there is music and before you realize it, you find yourself in the middle of a Neapolitan party.

Furthermore, in Naples they do not make a difference between the weekend and weekdays, which signifies: parties every single day.