4. Capri, my ass

 (DUTCH VERSION - ENGLISH VERSION WILL FOLLOW SOON)

Ciao ragazzi

Je hebt alvast gehoord over dat kleine eilandje aan de baai van Napels, niet? Dat prestigieuze eilandje met de alom bekende Grotta Azzura (De blauwe grot). Ja, ik heb het over het wondermooie Capri.

Het eiland is doorheen de geschiedenis altijd enorm populair geweest: van de Griekse kolonisten en de Romeinse keizers tot de hedendaagse toeristen. Het fraaie uitzicht met de indrukwekkende kliffen, de ongerepte natuur en de aangename temperaturen blijven de mens bekoren. Waarom zou het dan ook niet enkele erasmusstudenten kunnen betoveren?

Het is nog maar eens bewezen dat de beste ideeën gevormd worden wanneer je een glaasje op hebt. Zoals gewoonlijk bevond ik mijzelf met mijn mede- erasmusstudenten op Piazza Bellini lekker aan het feesten, toen er plotseling iemand op het idee kwam om de dag erna naar Capri te gaan met z’n allen. Zo gezegd, zo gedaan. Omstreeks drie uur die nacht kropen de meesten van ons in bed om er om zes uur weer uit te kruipen, uit te strompelen. Met kleine oogjes en met nog wat alcohol in het lichaam gingen we naar de haven van Napels om de veerboot richting Capri te nemen.

Na een uurtje varen, maakte de schaduw van de altijd aanwezige indrukwekkende Vesuvius plaats voor de vermaarde Faraglioni van Capri (zie foto links).

Als eerste besloten we om de hoofdstad van Capri, Capristad, te bezoeken. Aangezien het niet bepaald een grote stad is en omdat de hoge prijzen van de kleren, het eten en de souvenirs ons afschrikte, besloten we om het strand op te zoeken. Op onze tocht naar het strand vonden we een verkeersbord met ‘CAPRI’ erop geschreven. Een foto bij dat bord was een absolute must. We besloten om de gekheid van de Italianen in het verkeer op de proef te stellen door een auto op het rondpunt te laten stoppen en te vragen of het mogelijk was om een foto te nemen van ons. Het klinkt heel absurd, maar ons vertrouwen in de Italiaanse bestuurders werd zoals verwacht niet geschonden. We deden een auto stoppen op het rondpunt, vroegen de bestuurster of ze snel een foto wou nemen en voor dat we het goed en wel beseften hadden we een kleine file veroorzaakt.  Hoe dan ook, de foto was een feit. De dame twijfelde geen minuut. Ze stopte haar auto in het midden van het rondpunt en nam enkele foto’s. Crazy bitch. Onder luid applaus en getier, wuifden we onze heldin uit.

Na de welverdiende rustpauze op het strand, besloten we om naar de tweede grootste stad van het eilandje te gaan, Anacapri. Op zich was er ook hier weinig te beleven, dus besloten we om naar onze eindbestemming te gaan: de alom bekende Grotta Azzura.

Volgens een van de vrienden bevond de grot zich slechts op een kwartiertje wandelafstand, maar dat bleek al snel niet te kloppen. Voor we het goed en wel beseften hadden we een dikke twintig kilometer gewandeld in de vlakke zon. Gelukkig waren er onderweg best wel wat huisjes die hopen fruit hadden in hun tuin. Het duurde dan ook niet bepaald lang vooraleer wij, de uitgehongerde wandelaars, druiven, vijgen, citroenen, tomaten en pepers begonnen te plukken bij de niets vermoedende inwoners van Capri. Samen met de schitterende uitzichten, maakte het de urenlange tocht naar de grot ietwat dragelijker.

Uitgeput en enigszins wat gefrustreerd door de ellelange wandeling, kwamen we uiteindelijk aan bij de beroemde grot van Capri. Was het de moeite waard? Absoluut NIET. We betaalden dertien euro om welgeteld een minuut in de grot in en uit te varen. Bovendien kon de blauwe weerspiegeling onze verwachtingen niet inlossen, het was gewoon te donker in de grot. Van een enorme teleurstelling gesproken. 

De frustraties namen alleen maar toe dus besloten we om wat stoom af te laten door een plonsje te nemen, maar zelfs dat kon onze frustraties niet helemaal bekoelen. Wat kon dat dan wel doen? Een kiss-my-ass-foto nemen (zie foto rechts).

Doodop keerden we terug naar Capristad (met de BUS weliswaar) in de hoop dat we de veerboot van 20u konden halen. Tevergeefs zo bleek, want er waren geen plaatsen meer vrij. Aangezien we best wel honger hadden, probeerden we toch om op die veerboot te geraken, want eten in Capri leek ons veel te duur. De vraag was echter: hoe konden we op de veerboot geraken van 20u, terwijl we een ticket hadden van die van 23u? Simpel. We besloten te faken dat de moeder van iemand van onze groep er slecht aan toe was en dat we er onmiddellijk naar toe moesten gaan. Ze lag namelijk in het ziekenhuis en kon elk moment sterven. Ons perfecte plan was echter geen succes. We werden afgescheept(toepasselijk woordgebruik, he?)en weggebonjourd. Plan failed.

 

Hoe dan ook, hoewel we uitgehongerd waren en hoewel de grot een enorme teleurstelling was, was Capri écht wel de moeite waard. Het is ongetwijfeld een van de mooiste eilanden ter wereld. Een echte aanrader.