1. Arrival and integration

(DUTCH VERSION - ENGLISH VERSION BELOW) 

Ciao ragazzi

Ein-de-lijk is het grote erasmusavontuur begonnen en dan nog wel in ‘la bella Italia’. Hoewel ik nog maar net aangekomen ben in Napels, heb ik toch al het een en ander meegemaakt en gezien… *tromgeroffel*

De eerste grote queeste was de tocht van de luchthaven tot aan mijn appartementje. Ik had mij voorgenomen dat ik mij hier veel relaxter zou opstellen, want in mijn achterhoofd besef ik dat hier alles stukken, maar dan ook stukken trager verloopt. Net geland en ik bleek mijn goede voornemen al vergeten te zijn. Voor de een of andere reden, moest ik als enige van mijn vlucht meer dan een half uur wachten op mijn bagage terwijl de andere passagiers al na vijf minuten hun bagage hadden. De eerste lichte paniekaanval was een feit. 

Hoewel ik wat vertraging had opgelopen, kon ik nog steeds de bus richting het  centrale station van Napels nemen, want die had zelf ook een half uurtje vertraging. *Hoozah Hoozah!* Toen ik aan de halte voor het station aankwam, vond ik dat het hoog tijd was om mijn Italiaans eens boven te halen. Het oude vrouwtje aan de bushalte leek mij het ideale slachtoffer. Gepakt en gezakt met twee grote koffers naderde ik mijn prooi. Ik vroeg haar in keurig Italiaans of ze op mijn stadskaartje kon aantonen waar ik de metro kon nemen naar mijn appartementje, maar ze besloot om het heft in eigen handen te nemen en mij simpelweg te vergezellen tot aan de metrohalte. Best wel lief, he? Nadat ik haar uitvoerig had bedankt (lees: twee kussen op de wang en een liefdevolle knuffel. Nothing more! Vooraleer er hier mensen andere dingen insinueren… Naughty naughty) nam ik de metro naar het historische centrum van Napels. Opnieuw besloot ik om de weg te vragen aan ‘uno del posto’. 

Piazza Plebiscito - Napoli

Deze keer was de plaatselijke ‘giornalaio’ mijn slachtoffer. De man nam een stadskaart uit zijn krantenwinkeltje, haalde die uit de verpakking en legde mij vervolgens uitgebreid uit hoe ik het veiligst naar mijn appartementje kon geraken. Het minste wat ik kon doen om hem te bedanken, was de stadskaart kopen die hij uit de verpakking had gehaald, maar dat wou hij absoluut niet.  Opnieuw was ik verbaasd van de spontaneïteit en de vriendelijkheid van de lokale bevolking.

Na bijna twee uur pendelen, ben ik uiteindelijk aangekomen aan Vico Cinquesanti n17, mijn eindbestemming, mijn thuis voor de komende zes maanden. Het eerste wat mijn opviel, was de voordeur van het gebouw: een deurtje zo klein dat zelfs een dwerg zich zou moeten bukken. Je kan je dus al voorstellen hoezeer ik mij heb moeten bukken om erdoor te geraken. Vervolgens belde ik aan en kreeg ik zo voor de eerste keer de stem te horen van een van mijn kotgenoten, Marina (PS: Het liedje van Rocco Granata kende ze), die mij vertelde dat het appartement zich bevindt op de vierde verdieping. Ik kan je garanderen dat het een hele opgave was om zoveel trappen te doen met twee zware (lees: enorm enorm enorm zware) koffers. Oh ja, er was een lift, maar die werkte niet. *zucht*

Buiten adem en met zweet op het voorhoofd, ontmoette ik voor het eerst mijn kotgenoten: Marina, Jamil en Giovanni. Opnieuw was de spontaneïteit van de Italianen de ijsbreker van dienst. Ik kreeg een uitgebreide rondleiding van het volledige appartement, waarna ze mij wat tijd gaven om mij koffers uit te pakken. 

Il golfo di Napoli - Napoli

Vervolgens volgde er wat small talk in de woonkamer met, hoe kan het ook anders, van die straffe Italiaanse koffie. Alle haren op mijn lichaam stonden spontaan recht. Volgens mij was dat het ideale moment om mijn geheime wapen boven te halen: een doosje Belgische chocolade. Ik had de indruk dat het best wel in de smaak viel. Wel, laat ik het zo zeggen: ze aten de chocolade op zoals wij in België een zakje chips zouden opeten. Het duurde dan ook niet echt lang vooraleer het doosje volledig op was (lees: hoogstens een half uurtje). Van een succes gesproken.

Het was een heel lange en vermoeiende dag voor mij geweest, maar het was nog helemaal niet afgelopen. Mijn kotgenoten besloten om de stad in te trekken met hun nieuwe ‘coinquilino’. De eerste pizza, een pizza Margherita, en de eerste biertjes waren een feit. 

Ten slotte, werd ik later die avond omgedoopt tot ‘Michele’, wat mijn inburgering compleet maakte. 

(ENGLISH VERSION)

Ciao ragazzi

Finally I can say that my Erasmus adventure has started, and not just anywhere, no, in ‘la bella Italia’. Although I have only just arrived in Naples, I already have some stories to tell… 

My first major quest was the journey from the airport to my apartment. One of my Erasmus intentions was that I was going to try to live more like an Italian, more relaxed, because I realized that everything happens in Naples on a different pace, a more relaxed one. Nevertheless, my good intention did not last that long… For some reason, I was the only of my flight that had to wait for nearly half an hour to retrieve my luggage, whereas all the others passengers retrieved theirs after only five minutes. As such, I experienced my first heart attack on Italian soil, thinking that I had lost my luggage.

Although I had been delayed for half an hour, I was fortunate that the bus that I intended to take was also running late. As such, I could still take the same bus towards the central station. When I arrived at the bus stop in front of the train station, I thought to myself that it was time to demonstrate my Italian. The old lady at the bus stop seemed the perfect victim. I asked her if she could show me where I could find the nearest metro station that could take me closer to my final destination, my apartment. She took my words quite literally as she decided to accompany me to the metro station, instead of giving me directions. Cute, don’t you think? Of course I thanked her profusely (read: two kisses on the cheek and a hug). After ten minutes on the metro, I arrived at Piazza Cavour, a square close to my apartment.  

Although I was getting closer, I decided to ask for directions once more. This time a local ‘giornalaio’ was my victim. The  man took a city map from his newsstand and eagerly explained how I could get to my apartment in the quickest and safest manner. The least that I could do to thank him, was to buy the city map, which he had removed from its wrapping, but he did not want that. Once again, the spontaneity and friendliness  of the local population left me speechless. 

After nearly two hours, I finally arrived at my destination: Vico Cinquesanti n17, my home for the following six months. The first peculiar thing that I noticed, was the very small main entrance door. I am pretty sure that even dwarfs could only get inside when on their knees, so you can only imagine what someone of my height has to do… Once I managed to squeeze myself through that tiny little door, I pressed the doorbell and for the first time I heard the voice of Marina, one of my fellow roommates. She told me that the apartment was on the fourth floor, and I can ensure you that it is quite a struggle to get there when heavily loaded. Oh yeah, I forgot to mention, there was an elevator, but it did not work. *sigh* 

Out of breath and all sweaty, I met my fellow roommates: Marina, Jamil and Giovanni. Again the Italian spontaneity broke the ice. They welcomed me with open arms and showed me to my room.

Once I settle down, the Italians presented me a typical Italian coffee, which they had made in a steel coffee maker. It may not have been a real Italian espresso, but it was a very good full-bodied one. The caffeine gave me goosebumps. Nevertheless, they are not the only nation with a secret weapon. I thought it was time to present the Belgian pièce de résistance: chocolate. Within half an hour, they had eaten all of the chocolates (half a kilo). Bullseye. 

It was a very long and exhausting day, but it was far from over. My fellow roommates decided to take their new ‘coinquilino’ into the city. Consequently, I ate my first Italian pizza, a pizza Margherita, and not much later the first couple of beers followed.

Finally, later that night my Italian friends decided to make my name sound more Italian. From that dayforth Naples knows me as ‘Michele’.

Integration completed.